Romy Verouden
* 11 januari 2000 - 19 maart 2004 †
Linda van den Bos
Het verhaal van ons prinsesje Romy
Romy met haar hondjes
Romy werd geboren op 11 januari 2000 heel erg gezond. Ik was zo blij met haar, ik was alleenstaand en had veel problemen met mijn ex 'stalking en bedreiging'. Toen ik zwanger was, is hij opgepakt en kreeg 2 jaar. Ik had rust. Toen werd Romy geboren. Mijn hele familie heeft me gesteund en zo waren Romy en ik heel erg gelukkig. Romy kon heel snel lopen en heel erg goed praten. Met haar eerste verjaardag kon ze al met 2 woorden praten en met anderhalf zong ze al liedjes mee. Ze was ook een echte durfval, ze hield van snelle dingen als de achtbaan. Waar ik niet in durfde, ging zij wel met mijn buurmeisje.
Ik had inmiddels een nieuwe vriend, daar was Romy heel erg gek op hij was als een echte vader voor haar. Ik raakte zwanger van Marco (mijn vriend) toen Romy bijna 2 was. Ik gaf haar nog borstvoeding en Romy sliep ook altijd bij mij in bed. De borstvoeding heb ik toen niet meer gegeven maar ze heeft wel heel haar korte leven bij ons in bed geslapen. Ze was echt mama's kindje, altijd bij mij. Ze hing heel erg aan mij en ik ook aan haar. Toen werd haar broertje geboren, we waren zo blij. Romy zag haar broertje en zei "Wie is dat?" Ik zei "Dat is Rick, je broertje". Romy sloot hem in haar armen en gaf hem een zoen en zo is het altijd gebleven. Die 2 waren en zijn heel erg gek op elkaar.
Na haar derde verjaardag kreeg Romy elke keer hoofdpijn, vooral als we gingen zwemmen. Ik ging met haar naar de dokter die dacht dat het stress was vanwege haar vader die toen ook elke keer weer vervelend deed. En hij vroeg ook of ze het wel leuk vond om te gaan zwemmen. Ik weer naar huis. Ik ben nog 3 keer die week bij de dokter geweest, hij vond het niet nodig om een doorverwijzing te geven. Toen zijn we naar een weekendarts geweest. Die heeft meteen het Langeland ziekenhuis gebeld en daar konden we met haar terecht. Maar die vonden ook niets. De kinderarts zei dat als ik ongerust bleef altijd mocht bellen. Dat heb ik gedaan 2 dagen later, toen heeft hij haar weer helemaal onderzocht en vond weer niets. Ik vroeg of ze niet in haar hoofdje wilden kijken. Ik dacht misschien zit er wel een kraaltje in... Want ze had al een keer eerder een kraaltje in haar neus gestopt. Toen besloot hij een scan te maken.
De arts kwam huilend naar buiten. Het was goed mis, een grote tumor op haar hersenstam. We zijn per ambulance naar het Sofia gebracht. Daar kwamen we op de IC terecht. Ik mocht gelukkig bij haar blijven slapen, eerst niet, maar ik zei dat ik niet wegging. Ze hadden voor Romy een kinderbed, maar Romy had nog nooit alleen geslapen dus dat ging niet. Er werd een groot bed gehaald en daar hebben Romy en ik samen geslapen. Toen werd ze geopereerd. Eerst een draintje en toen mocht ze naar de afdeling neurologie. Daar hadden we een eigen kamer. Vervolgens kwam de grote operatie, haar hele tumor werd verwijderd. De operatie duurde 8 uur maar hij was geslaagd. Wij dachten nu gaat het goed komen, nu alleen de uitzaaiingen nog, want die had ze veel. Haar hoofd en ruggenmerg zaten vol.
Ze kreeg eerst chemo. De eerst behandeling sloeg aan, het was verminderd van 10% naar 50% overlevingskans. Maar toen kreeg ze de volgende kuren en Romy begon heel erg te trillen. Dat vond mijn oncoloog maar raar en er werd een MRI gemaakt. Romy zat weer helemaal vol. Ze wilden het opgeven. Ik niet, ik vroeg of er niet iets anders was dat haar leven zou kunnen redden. De oncoloog zou gaan nadenken en de volgende dag heeft hij met collega's in het buitenland gebeld en besloot tot bestraling, de hoogste dosis die haar lichaam aan zou kunnen. En daarbij kreeg ze ook nog een andere chemo dus dubbelop. Van het bestralen is ze heel ziek geworden, heel erg verbrand. We werden weer opgenomen. Ze kreeg morfine voor de pijn. Toen dat over was hadden we Romy weer terug. Ze kon weer lopen, lachen en tekenen want dat kon ze allemaal niet meer. We zijn toen 3 keer met vakantie geweest en het ging heel erg goed. Romy ging zelfs voor het eerst naar school!
Er werd weer een MRI gedaan en die zag er goed uit, nog 3 kleine plekjes maar die konden ze misschien met die andere kuren wegkrijgen. Er werd ook een ruggenprik gedaan en daaruit bleek dat haar hersenvocht nog helemaal vol zat met kankercellen en die maken weer nieuw tumorweefsel aan. In overleg met mij en de oncoloog hebben we besloten om een infuus in haar hoofd te laten plaatsen, daar zou dan een bepaalde vloeistof in gespoten worden die haar hersenvocht schoon moest maken. Alleen dat spul werd niet meer gemaakt. We moesten er lang op wachten. Romy kreeg weer pijn, heel erg in haar onderrug. De oncoloog dacht dat er in haar rug een stukje aan het groeien was en besloot tot bestraling op die plek.
Inmiddels was het spul aangekomen en de OK werd gepland op 18 maart. 17 maart werden we opgenomen en alles ging goed. Romy had alleen hele erge pijn terwijl ze al morfine en nog 3 andere pijnstillers kreeg. Er werd iemand van het pijnteam bij gehaald. Die besloot tot een nieuw medicijn. Daar zou ze erg suf van worden maar zou wel goed helpen. Romy werd er heel erg slaperig van. De volgende dag was ze helemaal suf, ze reageerde ook niet echt. Wij dachten dat komt van de medicijnen. Ze praatte dubbel en ze was gewoon helemaal de weg kwijt. Ik vond dat heel erg. Ik had een rotgevoel. Toen ik haar wegbracht voor de OK was ze helemaal spastisch, ze reageerde niet op de anesthesist. Ik vroeg: Gaan jullie haar nu onder narcose brengen? Is dat niet gevaarlijk? . Maar hij vond van niet.
Toen de operatie klaar was, is ze niet meer bijgekomen. Ze kon niet praten. Maar gelukkig begreep ik wel wat ze bedoelde want als ik deed wat ze wou, werd ze rustig. 's Nachts kreeg ze spasme en ik heb mijn vriend en mijn zus laten komen. Er werd een scan gemaakt maar ze zagen niets. De volgende ochtend kwam de oncoloog en ze besloten tot een MRI. Haar hele hersenstam zat vol ook, ze konden niets meer doen. Ze zou nog 2 maanden hebben. We zouden naar huis met haar gaan zodat ze thuis kon sterven. Maar dan moest ze eerst pijnvrij en spasme vrij zijn. Ik vond het zo erg voor haar hoe ze lag. Ik ben bij haar gaan liggen en heb gezegd: "Lieve Romy, ga maar. Mama houdt van je... mama word niet boos... ik hou van je... Mama red het wel, ga maar". En toen schoot ineens de saturatie naar beneden. Ze kreeg zuurstof en ik zei: "ga maar" en toen is ze heel rustig ingeslapen met een lach op haar mond. Ik heb altijd zoveel strijdlust gehad, nooit de hoop opgegeven maar toen het zover was dat er geen hoop meer was, kon ik haar gelukkig ook laten gaan. Ik had er niet aan moeten denken dat ze voor mij nog 2 maanden zo had moeten liggen.
Romy is thuis opgebaard in ons bed met gewoon haar tekenfilmpjes aan. Daarna is ze als doornroosje gecremeerd in een mooie roze kistje zonder deksel, want Romy kon niet tegen alleen zijn dus daarom wou ik haar niet afgesloten hebben. We hebben haar ook zelf (mijn 3 zussen, Marco en mijn vader) naar beneden gebracht en we hebben haar zelf in de oven gedaan. Klinkt raar he, maar ik ben er blij mee. Ik had niet met de gedachte kunnen leven dat ik niet weet wat ze met haar gedaan hebben. Nu heb ik het zelf allemaal gezien. Haar as heb ik hier thuis staan en ze zit ook in een ketting om mijn hals.
Romy in haar prinsessenjurk
Romy,het mooie prinsesje is gegaan
Ze hield zo van het leven, altijd dapper en sterk.
Ze heeft zo enorm gestreden, maar de ziekte was zo gemeen.
Ze heeft zoveel mensen die van haar houden en zij van hen.
Jij, lieve Romy en Mama zijn een.
Wij hebben zo'n sterke band, wij voelen elkaar aan.
Jij bent niet weg, maar je bent voor altijd terug bij mama,
in mijn hart, in mijn buik, in heel mijn lichaam.
Mijn hart klopt altijd voor ons twee.
Liefs mama
Romy met haar pop
Jeroen en Mireille: Bedankt voor de liefde en hulp en vriendschap die jullie gaven.
Paul en Nathalie: Ook jullie bedankt voor de liefde en de vriendschap.
Oma en Opa van de lollies: Bedankt voor alle hulp en steun.
Oma Kira, Dionne en Verowin: Bedankt voor alle liefde die jullie gaven en dat jullie zo goed op Rick hebben gepast.
Bennie en Severine: voor de liefde en de hulp.
Oma en Opa van de smarties: bedankt voor alle hulp en steun.
Oma en Opa van de Camping: Bedankt voor alle steun en liefde en voor het oppassen van de honden.
Naomi: omdat je Romy haar grote gekozen zus bent.
Macy: omdat je Romy haar beste vriendinnetje bent.
Diana: Omdat je mijn vriendin bent.
Romy heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
